Rozdział 1 (cz.1/3)

   Ulicę ogłuszył donośny odgłos pisku opon, który wydał skromny, ale dość hałaśliwy obiekt. Autobus z już odchodzącą zieloną farbą z mocnym szarpnięciem zatrzymał się na przystanku znajdującym się na prawdziwym odludziu. Kierowca najwyraźniej zapomniał o zasadach, których powinien się trzymać jako pracownik komunikacji miejskiej lub po prostu pojazd, który mu przydzielono potrzebuje naprawy hamulców. Jedna z podróżniczek o imieniu Janina, która zdecydowała się skorzystać z tego autobusu, by dotrzeć na czas we wskazane miejsce, przyrzekła sobie, że nigdy więcej już tego nie zrobi, ponieważ przy tym oto gwałtownym hamowaniu o mało co nie rozbiła sobie głowy o siedzenie będące przed nią. Mozolnie podniosła się z sfatygowanego fotela, a następnie wzięła do ręki swoje bagaże i chwiejnym krokiem próbując powstrzymać odruch wymiotny wymaszerowała z pojazdu rzucając wściekłe spojrzenia ludziom, którzy nie raczyli jej pomóc.

                Gdy odeszła zaledwie dwa kroki od autobusu, ten automatycznie rycząc wściekle starym silnikiem pognał w dal. Janka westchnęła z ulgą, że już nie musi więcej znosić tej tortury siedzenia w dusznym i śmierdzącym potem pojeździe, w którym co chwilę ktoś pokaszluje lub kicha. Wzięła głęboki oddech rozkoszując się świeżym powietrzem, wolnym od aromatów z którymi miała do czynienia jeszcze przed chwilą. Stała na skraju ciemnego lasu. Nigdzie nie widziała ani jednej żywej duszy. Przez środek lasu rozciągała się wąska, dziurawa ulica, przez którą jeszcze przed chwilą miała „przyjemność” przejechać, a po jej bokach w rowie płynął wąski strumyczek wody, który służył po prostu za odpływ na czas deszczów, by jezdnia nie była zalana. Prócz tego znajdował się tam też prosty i bardzo zniszczony ceglany przystanek autobusowy, z dachem, który wyglądał, jakby zaraz miał się przewrócić. Janka nie chcąc ryzykować, po prostu usiadła na jednej ze swoich walizek i czekała na wybawienie, a mianowicie na jakiś samochód, którego kierowca byłby tak łaskawy i ją przewiózł na teren zabudowany.

                Minęło już dziesięć minut. Blondynka słyszała tylko i wyłącznie szum koron drzew.

                - Dobrze, że chociaż to słyszę, inaczej już dawno bym oszalała... - szepnęła sama do siebie już powoli tracąc nadzieję na to, że ktokolwiek raczy się pojawić i coraz bardziej wierząc w to, że zostanie na tym pustkowiu już na zawsze lub będzie zmuszona zamieszkać w lesie, wśród drzew i wilków. Przeszły ją dreszcze. Nie lubiła wilków, chociaż tak wiele osób już jej wmawiało, że one są niegroźne. Niech mówią co chcą, ona i tak wie swoje. 

~Rozdział ukończony w 10%~