Przeprosiny

Lecą sekundy, minuty, godziny, dni, tygodnie i miesiące... nawet nie wiem kiedy. Też to znacie?

Takie tempo dobija mnie głównie z tego powodu, że zaczynam się w tym wszystkim gubić i na końcu nie wiem, czy powinnam się pouczyć na jutrzejszy sprawdzian, czy może napisać kolejny rozdział, albo przeczytać kilkadziesiąt stron ulubionej książki. To straszne uczucie... wracam ze szkoły i niemalże padam z nóg, a jako, że mam na głowie jeszcze inne blogi, które bez jakiegoś zaangażowania i kontaktu z osobami, które do niego należą, po prostu upadną i świat o nich zapomni już całkowicie, to również muszę nad tym trochę posiedzieć. W końcu to już powoli wymierający podgatunek blogów typu RPG... Jeśli jednak zadecyduję o tym, że to właśnie sprawdzian lub ćwiczenie swojego stylu rysowania jest nieco ważniejsze, w ogóle nie ruszam komputera... i dzień mija. Nawet nie wiem, kiedy za oknem robi się ciemno, a ja powinnam iść spać. O tej dwudziestej pierwszej, gdy mam chwilę wolną, uświadamiam sobie, że dziś się nie wyspałam, a po intensywnej nauce na jutro nie jestem zdolna do jakiejkolwiek twórczości.

Mówią, że szkoła zabija kreatywność i wyobraźnię. Szczerze uważam, że mają rację, ale marzę o studiach. Nie odkładam tego na później, tylko daję z siebie wszystko tu i teraz, bo wiem, że te podstawy, których obecnie się uczę naprawdę przydadzą mi się w przyszłości.

Rezygnuję z coraz większej ilości rzeczy, co i tak kończy się na tym, że i tak mam za dużo do zrobienia i koniec końców na tym blogu jest całkiem... pusto. No może nie zupełnie, bo wciąż staram się pracować nad kolejnym rozdziałem, lecz chcę mieć wszystko dopięte na ostatni guzik, a nad każdym z kolejnych zdań i akapitów siedzę naprawdę dość długo.

Ten blog różni się od wszystkich innych, jakie kiedykolwiek stworzyłam. Czuję się do niego dziwnie... przywiązana. Może i to nie dziwne, a całkiem zrozumiałe. Zaczęłam tworzyć tę historię osiem lat temu i mam do niej olbrzymi sentyment. Do teraz zostały tylko imiona i wyglądy postaci oraz część świata przedstawionego przeze mnie. Fabuła minimalnie przypomina tę początkową, lecz teraz jest nieco "podrasowana" i ma większy sens.

Niestety do teraz nie opublikowałam jej w całości. Ba! Jest niemalże niewidoczna. I to jest właśnie najgorsze, bo bez tego wiem, że nie uzyskam żadnych czytelników. Chciałabym to zmienić, lecz nie mam jak ani kiedy. Wciąż pracuję nad regularnością publikowania poszczególnych części, ale wiadomo jak to wygląda w rzeczywistości... za każdym razem chcę dać z siebie sto procent, a to wymaga czasu i poświęcenia. To nie blogaski, na których niekiedy coś pisuję w ramach ćwiczeń.

To prawdziwe dzieło, praca życiowa, a przynajmniej tak to wygląda w moim postrzeganiu. Wkładam w to całe swoje serce. Doceńcie to. Proszę o wyrozumiałość i tylko o to. Wsparcie i wyrozumiałość w tym, co robię. To naprawdę dla mnie ważne.